Niall

"Chciałabym powiedzieć, że próbowaliśmy
Chciałabym zrzucić całą winę na życie
Może po prostu nie byliśmy odpowiedni?
Ale to kłamstwo
To kłamstwo
I możemy zaprzeczać tak długo jak chcemy
Ale z czasem nasze uczucia wyjdą na jaw"

-Niall, to musi się skończyć. - powiedziałam do blondyna który właśnie oglądał telewizję. Spojrzał na mnie swoimi niebieskimi oczami, po prostu zamarł w ruchu. - ciągle się kłócimy, nie spędzamy razem czasu..
Wstał i podszedł do mnie. Jego dłonie spoczęły na moich gołych ramionach i ścisnęły je mocno.
-O czym ty mówisz? - wymamrotał zadziwiony.
-Niall, wiesz, że Cię kocham. Ale może zrobimy sobie przerwę? Może nie jesteśmy sobie pisani.. - mówiłam patrząc mu w oczy. Spuścił wzrok i westchnął cicho po czym rozluźnił uścisk.
-Może masz rację. - szepnął puszczając mnie. - zróbmy sobie przerwę.
-Żegnaj. - spojrzałam na niego ostatni raz i wyszłam z jego domu.
Gdy już byłam za furtką, zaglądnęłam za siebie. Stał w tym samym miejscu i przeczesywał nerwowo włosy. Po chwili usiadł na kanapie chowając twarz w dłoniach.
Ze łzami w oczach opuściłam posesję blondyna i skierowałam się do domu.
Do pustego domu.

"Bo prędzej czy później
Będziemy się zastanawiać dlaczego się poddaliśmy.
Prawda jest wszystkim znana
Prawie, prawie nigdy nie wystarczy
Tak blisko do bycia zakochanym
Gdybym wiedziała, że mnie chciałeś
Tak samo jak ja chciałam ciebie
Może nie bylibyśmy dwoma oddzielnymi światami
Lecz bylibyśmy w swoich własnych ramionach"

Mijały godziny,dni, miesiące.
A ja nadal siedziałam w swoim domu i czekałam. Czekałam aż zadzwoni i powie, że mnie kocha.
Może ja powinnam to zrobić?

Chwyciłam swoją komórę i spojrzałam na wyświetlacz. Na tapecie miałam nasze wspólne zdjęcie. Uśmiechnęłam się do siebie, ścierając z polika pojedynczą łzę.Wybrałam numer do Irlandczyka.
-Niall? - zapytałam ochryple.
-Cześć, tu Niall. Jeśli to ważne, to zostaw wiadomość po sygnale. - odezwała się sekretarka, po chwili w słuchawce rozbrzmiał piskliwy dźwięk i cisza.
-Wiem że mnie słyszysz, Niall. Wiedz, że nadal coś do ciebie czuję. Nadal mam cię w sercu. Może twoje uczucie wygasło, ale moje nie. Nie wiem co z nami będzie. Czy to na prawdę koniec? - zapytałam cicho łkając. Odczekałam jeszcze chwilę, by później móc się rozłączyć.

To już czwarty miesiąc bez niego. Straciłam nadzieję.

*Perspektywa Nialla*

"Gdybym mógł zmienić świat w ciągu nocy
To nie istniałoby coś takiego jak pożegnanie
Stałabyś tam gdzie powinnaś
A my dostalibyśmy szansę na jaką zasługujemy, oh
Próbuj zaprzeczać ile chcesz
Ale z czasem nasze uczucia wyjdą na jaw"

Od paru miesięcy nie mam kontaktu z [t.i]. Dzwoniła ale nie odebrałem. Stchórzyłem. Jak dzieciak.
Czy ja ją kocham? Czy kocham ją tak bardzo by z nią być?
Nie wiem.
Gubię się.

Chciałem zadzwonić, porozmawiać. Ale ja nie umiałem. Gdybym usłyszał jej barwy głos, załamałbym się. Po prostu opadłbym na dno. Tak bardzo się boję, że na tym się kończy nasza historia.
Przecież ja ją kocham, więc dlaczego jej nie zatrzymałem? Dlaczego puściłem ją wolno?
Bo chcę by była szczęśliwa.

*Perspektywa [t.i]*

To już rok.
Cały rok bez niego, nie mogę zapomnieć. Jego oczu, uśmiechu, głosu. Nie mogę z nim być, skoro on tego nie chce.
Nadal nie dzwonił. Nawet aby się pożegnać.
Nie mam już nadziei.
Gdybym go spotkała, nie wiem co by się stało. Rzuciłabym mu się w ramiona z płaczem, czy może wpatrywałabym się w niego. I zapytała "Dlaczego?".
Dlaczego go już nie ma?
Może już znalazł sobie kogoś, z kim jest szczęśliwy. Nie mogę go zmusić, skoro mnie nie kocha, prawda?

Tak w ogóle czym jest miłość?

"I prawie, prawie wiedzieliśmy czym była miłość
Ale prawie nigdy nie wystarczy"

-

Piosenka : Ariana Grande - Almost Is Never Enough (feat. Nathan Sykes).