Lou

-Masz kogoś na oku? - moja przyjaciółka zapytała, idąc środkiem korytarza.

-Może.. - uśmiechnęłam się lekko patrząc w ziemię. 

-Kto?! - klasnęła w dłonie i chwyciła moje ramiona. Zaśmiałam się powoli czerwieniejąc. 

-Lou. - mruknęłam cicho, tak aby nikt nie słyszał. - ale nie mów nikomu. Proszę. 

-Nie martw się. - położyła swój wskazując palec na swoich ustach i puściła mi oczko. 

-

-[T.I]! Haha, na prawdę się we mnie zakochałaś?! - mówił głośno śmiejąc się donośnie. 

-Co? Co ci przyszło na myśl? - zrobiłam dziwną minę. 

-Mam pewne źródła.. - chytrze się uśmiechnął. - między innymi twoją psiapisółę.

-Louis, ja.. 

-Nie tłumacz się. - zachichotał - i tak nie masz szans. Pff..

Odwrócił się na pięcie i razem ze swoimi kolegami odszedł w przeciwną stronę. Ja stałam wryta, nogi pode mną się uginały, a łzy zamazywały obraz przed oczami. 

Wszyscy wokół mnie zaczęli się głośno naśmiewać z moich uczuć. Łzy powoli spływały z moich policzków. Jak najprędzej wybiegłam ze szkoły, by nie rozryczeć się jeszcze głośniej. 

Przysiadłam pod małym murkiem głośno łkając. Przypomniałam sobie że w torbie mam paczkę leków przeciwbólowych. Sięgnęłam po nie chwilę kręcąc w dłoni. Lewą ręką starłam łzy, a po chwili tabletki były już w moich ustach. 

Sięgnęłam po wodę do mojej torby. Upiłam kilka łyków, równocześnie połykając pastylki. 

-Będzie dobrze. - szepnęłam powoli odpływając. 

Dlaczego się śmiał? Dlaczego z przyjaciela zmienił się we wroga? 

Teraz [T.I] się nie dowie. Już za późno, za późno na jakiekolwiek słowo, wyjaśnienie. 

Przyjemny ból.

Ciemność. 

Śmierć. 

Spełnienie.

Odpoczynek od problemów.

Wieczny odpoczynek.. 

-

Macie taki krótki, so sorry,